Η πικρή ιστορία των υποδομών στην Κόρινθο – Β’ Μέρος

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 8 Σεπτεμβρίου 2012, σελίδα 7 :

Η πικρή ιστορία των υποδομών στην Κόρινθο – Β’ Μέρος

Το περασμένο Σάββατο αναφέρθηκα σε ένα σύντομο ιστορικό σχετικά με την «τρελή πορεία» που ακολούθησε το  6ο Σ.Π. της Κορίνθου από τη στιγμή που τέθηκε υπό αίρεση, το 2010, από την τότε πολιτική ηγεσία, μέχρι τη σημερινή κατάσταση που το βρίσκει να καθίσταται Κέντρο Υποδοχής Λαθρομεταναστών και μάλιστα όλα δείχνουν ότι εξοπλίζεται κιόλας, αποκτώντας μη προσωρινή (;) υπόσταση.

Ωστόσο, τόσες ημέρες μετά, από εκείνα τα χαράματα που έγινε η πρώτη «επιχείρηση εναπόθεσης» λαθρομεταναστών, τα κρίσιμα ερωτήματα που έθεσα στο προηγούμενο άρθρο παραμένουν. Τα θυμίζω, μήπως και μπορέσουμε να πάρουμε απαντήσεις αυτή την εβδομάδα.

Το στρατόπεδο επισήμως έκλεισε, επισήμως ξανάνοιξε ; Υπάρχουν έγγραφα γι’ αυτές τις δύο καταστάσεις, κλεισίματος και ανοίγματος ; Υπόκειται στους νόμους 3907 και 4033 του 2011 ; Για ποιο λόγο οι βουλευτές και ο Υπουργός του ΠΑΣΟΚ από την Κορινθία τορπίλισαν το δημοπρατημένο έργο του Διοικητηρίου στην Ποσειδωνία και το ακύρωσαν ; Τι πόροι είχαν εξασφαλιστεί από τους ίδιους ή την τοπική αυτοδιοίκηση για την κατασκευή υποδομών στην περίπτωση που γινόταν η παραχώρηση του 6ου Σ.Π. ; Για ποιο λόγο καθυστέρησε τόσο πολύ η παραχώρηση αφού ήταν θέμα μιας μόνο υπογραφής ; Για ποιο λόγο, καθαρά σε επίπεδο πολιτικής στρατηγικής, ο τότε υπ. Άμυνας κ. Μπεγλίτης, δεν περίμενε να ολοκληρωθεί η παραχώρηση, προτού προβεί σε πανηγυρικές ανακοινώσεις περί διάθεσης του 6ου Σ.Π. στον Δήμο ; Γιατί από όλους τους ιθύνοντες που εμπλέκονται σήμερα στην υπόθεση, με κάθε τρόπο, κανείς δεν τόλμησε να προτείνει εναλλακτική τοποθεσία όταν η Κόρινθος έχει στη διάθεσή της δύο άλλα στρατόπεδα, τελείως αναξιοποίητα, τα οποία της έχουν παραχωρηθεί ;

Σήμερα θα ήθελα να μοιραστώ ακόμα μια σημαντική διάσταση του ζητήματος. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες μου, είκοσι ολόκληρες ημέρες πριν την πρώτη ημέρα εγκατάστασης λαθρομεταναστών στο 6ο Σ.Π. Κορίνθου, υπήρξε σχετική συνεδρίαση στην Αθήνα για το συγκεκριμένο θέμα. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποιοι συμμετείχαν σε αυτή, όμως, θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε πρώτον, ποια ήταν ολόκληρη η σύνθεση της συνεδρίασης και δεύτερον, γιατί δεν παραβρίσκονταν όσοι θα έπρεπε με βάση τις θεσμικές ιδιότητές τους.

Η ουσία είναι ότι πέρα από τη δυστυχή κατάληξη που φαίνεται να έχει το 6ο Σ.Π., η Κόρινθος έχασε και μια δημοπρατημένη υποδομή που θα μπορούσε ήδη να χρησιμοποιεί σήμερα. Και εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο σημαντικό θέμα υποδομής που βασανίζει εδώ και πολλά χρόνια την πόλη της Κορίνθου και δεν είναι άλλο από το λιμάνι της.

Για το λιμάνι της Κορίνθου έχει χυθεί άφθονο μελάνι, έχουν γραφτεί πλείστα όσα σενάρια, έχουν καταστραφεί καριέρες και έχουν λοιδορηθεί άνθρωποι. Ταυτοχρόνως, διάφοροι άλλοι διεκδίκησαν να γίνουν, και για λίγο καιρό τα κατάφεραν, τιμητές των πάντων, γνώστες όλων των εξειδικευμένων ιδιαιτεροτήτων ενός λιμανιού, ορισμένοι βρήκαν ευκαιρία να ξανανιώσουν φουστανελάδες και να ορκιστούν επανάσταση, ενώ άλλοι οργάνωναν διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων, λειτουργώντας καθαρά προεκλογικά (εκλογές 2009) και κομματικά. Μετά τις εθνικές εκλογές του 2009, το όλο θέμα περιορίστηκε σε ένα ψευδεπίγραφο, κατά τη γνώμη μου, δίλημμα, περί επιλογής για το αν θα είναι το λιμάνι τουριστικό ή εμπορικό, τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν ότι καμία από τις δύο ιδιότητες, με κανέναν νόμο, δεν εμποδίζει την άλλη. Και οι διαβουλεύσεις συνεχίζονταν, ενώ υπήρχαν και περιπτώσεις που επιχειρείτο η έκδοση ψηφισμάτων για το λιμάνι, ψηφισμάτων που φιλοδοξούσαν να εκφράσουν όλους τους φορείς και τους πολίτες της Κορίνθου και που θα ψηφίζονταν από καμιά πενηνταριά άτομα.

Για το θέμα της διαχείρισης του λιμανιού της Κορίνθου, το ζήτημα που υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια μεταξύ Λιμενικού Ταμείου και Δήμου, θα μπορούσε κανείς να συγγράψει διδακτορική διατριβή. Χαμένο μέσα στους νόμους, τα προεδρικά διατάγματα, τις διάφορες αποφάσεις και αντεγκλήσεις, το μπαλάκι αυτό πηγαινοέρχεται μέσα σε ένα νέφος αβεβαιοτήτων και αντιφάσεων.

Ύστερα από τόσο καιρό, βλέποντας ψύχραιμα τα πράγματα, εκείνο που ξέρουμε είναι ότι με το χωροταξικό του 2008, το λιμάνι της Κορίνθου είναι ενταγμένο στα λιμάνια εθνικής στρατηγικής σημασίας. Επίσης ξέρουμε ότι το 2008, η Κόρινθος βρέθηκε πολύ κοντά σε μια εξασφαλισμένη επένδυση δισεκατομμυρίων με έργα που θα μετέτρεπαν το λιμάνι της Κορίνθου από αμιγώς εμπορικό που είναι ακόμα και σήμερα, σε τουριστικό – εμπορικό ήπιας χρήσης ενώ προβλεπόταν και χρηματοδότηση για κατασκευή μαρίνας. Η Κόρινθος τότε ξεσηκώθηκε, σχεδόν καθολικά αντιτάχθηκε σε άλλη μια επένδυση, κυρίως παρασυρμένη από μικροκομματικά παιχνίδια και μικρότητες των παραγόντων της και εν τέλει έχασε και αυτή την υποδομή που ήταν έτοιμη να ξεκινήσει.

Σε αυτό το κλίμα, άκρως ατυχείς ήταν και οι χειρισμοί του Υπουργείου Ναυτιλίας, κυρίως σε επικοινωνιακό επίπεδο, αφού επέτρεψε και εν πολλοίς ενίσχυσε τη δημιουργία ενός «αστικού μύθου» γύρω από το έργο, με συναντήσεις πίσω από κλειστές πόρτες, μυστικές ενημερώσεις και συνεδριάσεις, διαρροές και τα γνωστά «κατόπιν ενεργειών μου» που μας βασανίζουν εδώ και πολλά χρόνια. Απέτυχε να διαχειριστεί το μεγαλύτερο ίσως έργο όλων των εποχών που θα γίνονταν ποτέ στην πόλη, μη διευκρινίζοντας στους πολίτες τι ακριβώς θα περιελάμβανε το master plan που θα υλοποιούσε τις νόρμες ασφαλείας του ISPS κώδικα που εφαρμόζεται παγκοσμίως στα λιμάνια. 

Άσχετα όμως με την επικοινωνιακή διαχείριση και την καθολική αντίθεση της τότε αντιπολίτευσης, η Κόρινθος έχασε ακόμα ένα τεράστιο έργο υποδομής που θα προσέφερε εκατοντάδες ή ακόμα και χιλιάδες θέσεις εργασίας.

Ακόμα και αν δεχτώ ότι όλα αυτά καλώς έγιναν, από τότε, από το 2008, τέσσερα χρόνια μετά, τίποτα απολύτως δεν έχει αλλάξει σε ό,τι αφορά στην αξιοποίηση του λιμανιού και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Τίποτα δεν πήγε ένα βήμα μπροστά, τίποτα δεν ήρθε ως χειροπιαστό όραμα, και δεν αναφέρομαι σε μη χρηματοδοτημένες μακέτες και φωτογραφίες, να αντικαταστήσει όλα εκείνα τα «καταστροφικά» του 2008.

Όλα δείχνουν ότι το λιμάνι της Κορίνθου θα ενταχθεί το επόμενο χρονικό διάστημα σε μια ευρύτερη εθνική στρατηγική αξιοποίησης. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα βρεθούμε ξανά μπροστά σε μια χαμένη ευκαιρία.









Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.












Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η πικρή ιστορία των υποδομών στην Κόρινθο – Α’ Μέρος

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 1 Σεπτεμβρίου 2012, σελίδα 7 :

Η πικρή ιστορία των υποδομών στην Κόρινθο – Α’ Μέρος

Ήθελα σήμερα να θυμίσω μερικές δηλώσεις κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ, κατά το 2008, σχετικά με τα περίφημα ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημόσιου & Ιδιωτικού Τομέα) που είχαν προκηρυχθεί και σχεδιάζονταν από την τότε κυβέρνηση, δυστυχώς όμως, δεν θα είναι εύκολο να τις αναζητήσετε εσείς στο διαδίκτυο διότι η επίσημη ιστοσελίδα του κόμματος βρίσκεται σε επανασχεδιασμό και το αρχείο δεν είναι διαθέσιμο, ελπίζω να μπορέσουμε να έχουμε και πάλι πρόσβαση στο άμεσο μέλλον. Μπορείτε όμως να βρείτε αρκετές δηλώσεις από τα διάφορα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Περιορίζομαι λοιπόν να αναφέρω, και μπορείτε να το ελέγξετε, ότι το ΠΑΣΟΚ εκείνη την περίοδο, αντιτάχθηκε με όλες του δυνάμεις, σχεδόν σε όλα τα έργα που σχεδιάζονταν, προκηρύχτηκαν ή ακόμα και δημοπρατήθηκαν (!) να γίνουν μέσω ΣΔΙΤ. Υπήρχε μια γενική θέση που αποδεχόταν τη μέθοδο των ΣΔΙΤ, όμως επί του πρακτέου, σε οποιοδήποτε έργο προχώρησε με αυτόν τον τρόπο, η αντίδραση ήταν έντονη και καθολική.

Αυτό διαφαίνεται και από τη σχετική παράγραφο στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, τον Οκτώβριο του 2009, όπου στη σελίδα 15 αναφέρεται : «Για να εξασφαλιστεί το κοινωνικό όφελος και το χαμηλότερο κόστος, ο προσανατολισμός των ΣΔΙΤ θα αλλάξει, για να μην λειτουργούν ως άλλοθι της μείωσης των Δημοσίων Επενδύσεων και ως μηχανισμός παραγωγής αφανούς δανεισμού. Αυτό σημαίνει ουσιαστικό επιμερισμό του ρίσκου με τον ιδιωτικό τομέα και περιορισμένη επιλογή έργων, με τεκμηρίωση της ωφέλειας για το κοινωνικό σύνολο σε σχέση με τον συμβατικό τρόπο υλοποίησης των έργων.». Όπως βλέπετε, η παράγραφος παραπέμπει περισσότερο σε καταγγελία, παρά σε προγραμματικό σχεδιασμό.

Στην Κόρινθο βιώσαμε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο μια τέτοια περίπτωση. Πρόκειται για την περίπτωση ανέγερσης Διοικητηρίου στο παλαιό στρατόπεδο «Τζαναβάρα» στην Ποσειδωνία, που είναι το ένα εκ των δύο στρατοπέδων που είχαν παραχωρηθεί από το Υπουργείο Άμυνας. Το άλλο είναι το στρατόπεδο «Ανδριανόπουλου», γνωστό ως ΚΕΥΑ.

Εν τάχει το ιστορικό σχετικά με το Διοικητήριο. Το Νοέμβριο του 2009 εγκρίθηκε η σύμβαση κατασκευής του Διοικητηρίου από το Ελεγκτικό Συνέδριο, στην Ποσειδωνία, αποτέλεσμα μελετών και διαδικασιών που διήρκησαν περίπου 4 χρόνια. Τον Ιούλιο του 2010, μετά από πλήθος σχετικών ανακοινώσεων από πλευράς κυβέρνησης, των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ στο νομό Κορινθίας και του τότε Κορίνθιου Υπουργού, που ήταν στην κυβέρνηση, έγινε συνέντευξη τύπου από τον ίδιο για να ανακοινωθεί – εν μέσω πανηγυρισμών – η μη υπογραφή της σύμβασης και η ακύρωση του έργου. Προσπάθησα να βρω άλλο τέτοιο περιστατικό σε Δήμο της Ελλάδας, να ανακοινώνεται δηλαδή με πανηγυρισμούς η ακύρωση ενός δημοπρατημένου έργου υποδομής, δεν τα κατάφερα.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να εξετάσω αν η Ποσειδωνία ήταν κατάλληλο σημείο ή όχι, υπήρξαν άλλωστε και τότε φορείς που διατύπωσαν ενστάσεις, εκείνο που έχει σημασία είναι ότι είχαμε να κάνουμε με μια δημοπρατημένη υποδομή που την ακυρώσαμε αλαλάζοντας. Θα μπορούσαμε να τη φτιάξουμε και αν μετά θέλαμε να πάμε το Διοικητήριο κάπου αλλού, να παραχωρούσαμε σε άλλο φορέα μια έτοιμη υποδομή. Δεν θέλαμε. Πρέπει να είμαστε μοναδικός νομός στην Ελλάδα που υπουργός δεν θέλησε να γευτεί τη χαρά των εγκαινίων ενός τέτοιου έργου.

Η συζήτηση για το 6ο Σ.Π., στο κέντρο της Κορίνθου, είχε ξεκινήσει από πιο νωρίς και υπήρχαν 2 κυρίαρχες απόψεις. Η πρώτη ήθελε να παραμείνει το στρατόπεδο και μέρος του να παραχωρηθεί σε υπηρεσίες που μπορούσαν να εγκατασταθούν άμεσα, χωρίς πολλά έργα, όπως είναι η Αστυνομία και η Πυροσβεστική, καθώς και ένα κομμάτι να αποδοθεί στο Δήμο. Η άλλη κυρίαρχη άποψη, ήθελε το 6ο Σ.Π. να παραχωρείται εξ ολοκλήρου στο Δήμο για κατασκευή και ανέγερση υποδομών, ένα μεγάλο μέρος να αποδιδόταν σε δόμηση εντός σχεδίου πόλης και να γινόταν και το campus του Πανεπιστημίου. Φιλόδοξη η δεύτερη άποψη, με κόστος δισεκατομμυρίων ευρώ σε περίοδο κρίσης. Προφανώς και οι δύο προτάσεις ήταν επικερδείς για την πόλη με υπό αμφισβήτηση το θέμα της εύρεσης χρηματοδότησης. Με την κρίση να είναι πλέον σε πλήρη έξαρση, διατυπώθηκε το αίτημα να παραμείνει το στρατόπεδο ως έχει, τουλάχιστον μέχρι να βρεθούν οι απαραίτητοι πόροι.

Μέσα σε όλα αυτά, η ηγεσία του Υπουργείου Άμυνας, είχε αποφασίσει το κλείσιμο στρατοπέδων για λόγους οικονομίας, ενώ ήδη είχαν ψηφιστεί και οι βασικοί νόμοι για το τεράστιο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, οι νόμοι 3907 και 4033 του 2011, που προέβλεπαν τη δημιουργία κέντρων υποδοχής και σε ανενεργά στρατόπεδα μεταξύ άλλων. Οι νόμοι αυτοί, από μόνοι τους, σηματοδοτούσαν ότι η Πολιτεία σύντομα θα έψαχνε για διαθέσιμους χώρους όπου θα μπορούσαν να δημιουργηθούν αυτά τα κέντρα.

Με γνωστούς τους νόμους αυτούς, ο τότε υπουργός Άμυνας κ. Μπεγλίτης, σε μια προσπάθεια να δείξει πανελλαδικά ότι δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος, κλείνοντας ένα στρατόπεδο του δικού του νομού, προχώρησε στην εξαγγελία απενεργοποίησης του 6ου Σ.Π., ανακοινώνοντάς το μάλιστα επισήμως μέσα από το χώρο του στρατοπέδου, παρουσία των αξιωματικών. Από εκείνη τη στιγμή, το 6ο Σ.Π. τέθηκε αυτομάτως υπό αίρεση. Υπενθυμίζω ότι οι προαναφερθέντες νόμοι ήταν σε ισχύ. Άρα, χωρίς άμεσες ενέργειες παραχώρησης, χωρίς εξασφαλισμένο πλάνο, μελέτες και χρηματοδότηση, το 6ο Σ.Π. εκ του νόμου, από τη στιγμή της απενεργοποίησής του, γινόταν υποψήφιο Κέντρο Υποδοχής Λαθρομεταναστών ! Αυτή είναι η αλήθεια των ψηφισμένων από το 2011 νόμων του ελληνικού κράτους.  

Άσχετα με τους λόγους για τους οποίους το έκανε η κάθε πλευρά, ζητήθηκε τότε η εκ νέου ενεργοποίηση του 6ου Σ.Π.. Άλλοι την ήθελαν για λόγους ιστορικότητας, άλλοι για λόγους ροής εισοδημάτων προς την πόλη, υπήρχαν όμως και αρκετοί που από τότε είχαν προειδοποιήσει ότι ένα κλειστό 6ο Σ.Π., μοιραία θα ετίθετο υποψήφιο προς εφαρμογή των νόμων.

Στη συνέχεια, υπήρξε η παρουσία Αβραμόπουλου στο Υπουργείο Άμυνας, στη θέση του Υπουργού και στο 6ο Σ.Π. εισήχθησαν νέες σειρές νεοσυλλέκτων. Δεν έχω τη δυνατότητα να γνωρίζω αν αυτό αυτεπάγγελτα συνιστά επίσημη, ρητή, επανενεργοποίηση του στρατοπέδου, όπως και να έχει, λειτούργησε και πάλι ως τέτοιο. Το γράφω αυτό, γιατί ο νόμος ορίζει ότι Κέντρα Υποδοχής μπορούν να γίνουν σε ανενεργά στρατόπεδα και ο επίσημος χαρακτηρισμός έχει τη σημασία του. Ξέρω ότι το στρατόπεδο επισήμως έκλεισε, δεν γνωρίζω αν και επισήμως ξανάνοιξε. Η συνέχεια το ερχόμενο Σάββατο.










Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.












Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Τι ΔΕΝ κάνουν στην Ευρώπη

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 28 Ιουλίου 2012, σελίδα 7 :

Τι ΔΕΝ κάνουν στην Ευρώπη

Μιας και βρισκόμαστε στις αρχές Αυγούστου, θα ήθελα, για διάφορους λόγους, να υπενθυμίσω ορισμένα άρθρα μου, που νομίζω ότι μπορούν να ξεκινήσουν έναν δημιουργικό προβληματισμό για θέματα της καθημερινότητάς μας. Το άρθρο που ακολουθεί γράφτηκε τον Απρίλιο του 2009.

Πολύ συχνά στην εκφορά πολιτικού λόγου ακούμε τη φράση "Σε όλη την Ευρώπη γίνεται αυτό, σε όλη την Ευρώπη γίνεται εκείνο". Η φράση αναμφισβήτητα ενισχύει τα όσα ακολουθούν και τονίζει την αναγκαιότητά τους, αλλά και την επιτυχή έκβαση της όποιας πρότασης, την ορθότητα της όποιας άποψης, δίνοντας έναν "a priori" τόνο ευρείας αποδοχής.

Με το πέρασμα των ετών η τακτική χρήσης αυτής της φράσης υιοθετήθηκε ακόμη και από πολιτικές δυνάμεις που παραδοσιακά στάθηκαν απέναντι από το ευρωπαϊκό όραμα με επικριτικό ή αντίθετο λόγο και ιδεολογικό πλαίσιο. Χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται κατά κόρον από πολιτικούς για να αναδείξουν την ισχύ των επιχειρημάτων τους και πολλές φορές ακόμα και για να καλύψουν πιθανές δικές τους παραλείψεις.

Στην Ελλάδα έχουμε την τάση να πηγαίνουμε κατευθείαν στο δια ταύτα μιας "ευρωπαϊκής" κατεύθυνσης, χωρίς όμως να περνάμε από το στάδιο της διερεύνησης του τι ΔΕΝ έκαναν στην Ευρώπη για να φτάσουν στο αντικειμενικά ορθό και θεμιτό αποτέλεσμα.

Επειδή η λογική της ισοπέδωσης, των συμψηφισμών και των γενικεύσεων με βρίσκει κάθετα αντίθετο, θα συγκεκριμενοποιήσω το ζήτημα χρησιμοποιώντας ένα παράδειγμα από όσα λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες ημέρες σχετικά με τις πεζοδρομήσεις στο Δήμο Κορινθίων. Σχεδόν όλες οι απόψεις που ακούγονται ξεκινούν ή καταλήγουν με τη φράση "το ίδιο γίνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη".

Κανείς δεν αρνείται ότι η πόλη της Κορίνθου παρουσιάζει μια εικόνα έντονου κυκλοφοριακού χάους, που σε καμία περίπτωση δε δικαιολογείται από την άριστη και ξακουστή "Ιπποδάμεια ρυμοτομία" της. Βέβαια, αυτό το οικοδομικό σύστημα, στην πλήρη εφαρμογή του, θα έπρεπε να περιλαμβάνει χώρους πρασίνου, χώρους αναψυχής, ποδηλατοδρόμους και να διευκολύνει τους πεζούς κατά την κυκλοφορία τους ιδιαίτερα στο κέντρο της πόλης.

Αλήθεια επίσης είναι ότι στις περισσότερες πόλεις της Ευρώπης η πεζοδρόμηση αποτελεί κοινή πρακτική για την εξυπηρέτηση των πεζών, για τη διευκόλυνση του εμπορίου, για την ανάδειξη μνημείων, για την ανύψωση της ποιότητας της ζωής των κατοίκων. Και αποτελεί γενικά τρόπο διευκόλυνσης των δραστηριοτήτων και όχι ανάσχεσής των.

Πως δικαιολογείται λοιπόν η αντίδραση στην Κόρινθο σημαντικής μερίδας πολιτών, μεγάλου αριθμού επιχειρηματιών και ο προβληματισμός που προκύπτει από το ενδεχόμενο μιας ευρείας πεζοδρόμησης του κέντρου της πόλης ;

Η απάντηση βρίσκεται ακριβώς στο "τι ΔΕΝ κάνουν στην Ευρώπη" πριν εφαρμόσουν τις πεζοδρομήσεις. Στην Ευρώπη λοιπόν, δεν προχώρησαν στις πεζοδρομήσεις χωρίς καθορισμό είτε πρακτικό, είτε σχεδιασμένο, των χρήσεων των πεζοδρομημένων τμημάτων. Δε θα βρει κανείς πουθενά στην ίδια ευθεία ενός οικοδομικού τετραγώνου καταστήματα ενδυμάτων, υποδημάτων, κρεοπωλεία, ψαράδικα, μανάβικα, καταστήματα οικοδομικών υλικών, καταστήματα κοσμημάτων, φούρνους και ό,τι άλλο βάλει ο νους του. Υπάρχουν συγκεκριμένες κατηγορίες καταστημάτων που μπορούν να "ανθίσουν" από μια πεζοδρόμηση και συγκεκριμένες δραστηριότητες που μπορούν να εξυπηρετηθούν απρόσκοπτα.

Είναι πρακτικά αδύνατο να μπορέσουν να εξυπηρετηθούν όλες οι δραστηριότητες από μια ενδεχόμενη πεζοδρόμηση. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις έχουν καθοριστεί συγκεκριμένοι χώροι για τη δραστηριοποίηση των εμπορικών κυρίως επιχειρήσεων. Θα βρει κανείς σε χώρο που θα εξυπηρετείται επαρκώς από το οδικό σύστημα, κρεοπωλεία, μανάβικα και εμπορικά κέντρα. Σε άλλο χώρο, κυρίως πεζοδρομημένο, θα βρει καταστήματα με ρουχισμό, με τουριστικά ενθύμια, με καφετέριες και εστιατόρια, θα βρει χώρους πρασίνου για αναψυχή και ξεκούραση.

Τα τμήματα των πόλεων συνήθως χαρακτηρίζονται και αποκτούν ταυτότητα από τις δραστηριότητες που εξυπηρετούνται ανάλογα με την υποδομή, είτε αυτή λέγεται οδικό σύστημα, πεζόδρομος, μέσα μαζικής μεταφοράς.

Κάπου εκεί αρχίζει το πρόβλημα στην πόλη της Κορίνθου. Και φυσικά το πρόβλημα καθίσταται ανυπέρβλητο όταν - με το δίκιο της - η κάθε ομάδα επαγγελματιών ή πολιτών αναλύει τον τρόπο με τον οποίο ευνοούνται ή θίγονται τα δικά τους αυστηρά συμφέροντα. Κανείς δε μπορεί να τους κατηγορήσει αφού η κάθε επιχείρηση στοχεύει στη μεγιστοποίηση των κερδών της και στην ικανοποιητική εξυπηρέτηση των πελατών της. Όταν δε η ανάλυση φτάνει στο με ποιο τρόπο ο πελάτης θα κουβαλήσει 3-4 κιλά φρούτα ή 3-4 κιλά κρέατος πεζός, μέχρι το χώρο στάθμευσης ή εξυπηρέτησης από μέσα μαζικής μεταφοράς, τότε αρχίζουν να αναδεικνύονται αδυσώπητα, όλες οι ελλείψεις ή οι παραλήψεις σχεδιασμού, υποδομών και μακροπρόθεσμης ανάλυσης της αποτελεσματικότητας των όποιων παρεμβάσεων.

Πεζοδρομημένη πόλη χωρίς εξαιρετικό δίκτυο μέσων μαζικής μεταφοράς, χωρίς ικανοποιητικούς χώρους στάθμευσης, χωρίς διακριτή κατανομή του τύπου των επαγγελματικών δραστηριοτήτων που εξυπηρετούνται σε μια συγκεκριμένη δομή, δεν υπάρχει.

Αν λοιπόν πράγματι θέλουμε να αρχίζουμε να εφαρμόζουμε τα "ευρωπαϊκά" πρότυπα στοχεύοντας στη "μεγαλεπήβολη" ανάταση του βιοτικού επιπέδου, της ποιότητας ζωής των πολιτών, της καλύτερης εξυπηρέτησης των πολιτών και των δραστηριοτήτων τους, θα πρέπει να υπάρχει και η πολιτική βούληση ή γενναιότητα, αν και κάτι τέτοιο θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο, να ακολουθήσουμε και τη λογική που προηγήθηκε τέτοιων παρεμβάσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Κανένας πεζόδρομος δεν έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα αν πράγματι δεν εξυπηρετεί τη δομή της πόλης και τις δραστηριότητες των κατοίκων της. Από την άλλη πλευρά, κανείς πολιτικός δεν δικαιούται να χρησιμοποιεί τη φράση "το ίδιο γίνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη", αν πρώτα δεν έχει ο ίδιος τη βούληση να ακολουθήσει όλα τα βήματα που προηγήθηκαν μιας καλής πρακτικής.

Στην Ελλάδα όμως, οι περισσότεροι πολιτικοί χρησιμοποιούν τους όρους "ρήξη" και "ανατροπή", τους όρους "σύγκρουση" και "αναμόρφωση", όταν είναι ακίνδυνοι για την "πελατεία" τους και εύκολοι στην αναδίπλωσή τους, ειδικά στην αυτοδιοίκηση.

Γι' αυτό το πιο πιθανό είναι να συνεχίσουμε να προσπαθούμε να υλοποιήσουμε αποδοτικές ευρωπαϊκές πρακτικές, χωρίς προηγουμένως να έχουμε μεταβάλει ή να θέλουμε να μεταβάλλουμε τις υπάρχουσες συνθήκες και καταστάσεις, καθιστώντας τελικά αυτές τις παρεμβάσεις μη πρακτικές και μη επιτυχημένες.











Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.









Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ